Derivatives

DEFINITION: Derivatives are financial instruments that derives its values from underlying assets. The underlying assets can be stocks, bonds, commodities etc. Derivatives can be of different types like futures, options, swaps, caps, collars etc. Most popular are futures and options. The phrase 'Derives its value from underlying assets' means, derivative on its own doesn't have any value. Its importance is by the virtue of its underlying assets. For ex. Infosys future has value due to the value of Infosys. FUTURES: These contracts are traded on the stock exchanges and it can change many hands before final settlement is made. There are two kinds of futures traded in the market- index futures and stock futures. An index is a set of numbers that represent a change over a period of time. A stock index is similarly a number that gives a relative measure of the stocks that constitute the index. Each stock will have a different weight in the index The Nifty comprises of 50 stocks. BSE Sensex comprises of 30 stocks. For example, Nifty was formed in 1995 and given a base value of 1000. The value of Nifty today is 1172. What it means in simple terms is that, if Rs 1000was invested in the stocks that form in the index, in the same proportion in which they are weighted in the index, then Rs 1000 would have become Rs 1172 today. What the terminologies used in a Futures contract? The terminologies used in a futures contract are: • Spot Price: The current market price of the scrip/index • Future Price: The price at which the futures contract trades in the futures market • Tenure: The period for which the future is traded • Expiry date: The date on which the futures contract will be settlec • Basis : The difference between the spot price and the future price Why are index futures more popular than stock futures? Globally, it has been observed that index futures are more popular as compared to stock futures. This is because the index future is a relatively low risk product compared to a stock future. It is easier to manipulate prices for individual stocks but very difficult to manipulate the whole index. Besides, the index is less volatile as compared to individual stocks and can be better predicted than individual stock

By Amitabh Bacchan ( Big B )

Interesting read ...The reality of wealth

In 1923, eight of the wealthiest people in the world met. Their combined
wealth, it is estimated, exceeded the wealth of the government of the United
States at that time. These men certainly knew how to make a living and
accumulate wealth.

But let's examine what happened to them 25 years later.

1. President of the largest steel company, Charles Schwab, lived on borrowed
capital for five years before he died bankrupt.

2. President of the largest gas company, Howard Hubson, went insane.

3. One of the greatest commodity traders, Arthur Cutton, died insolvent.

4. President of the New York Stock Exchange, Richard Whitney, was sent to
jail.

5. A member of the President's Cabinet, Albert Fall, was pardoned from jail
to go home and die in peace.

6. The greatest "bear" on Wall Street, Jessie Livermore, committed suicide.

7. President of the world's greatest monopoly, Ivar Krueger, committed
suicide.

8. President of the Bank of International Settlement, Leon Fraser, committed
suicide.

What they forgot was how to make a life! Money in itself is not evil! Money
provides food for the hungry, medicine for the sick, clothes for the needy.
Money is only a medium of exchange. We need two kinds of education. One that
teaches us how to make a living and one that teaches us how to live. There
are people who are so engrossed in their professional life that they neglect
their family, health and social responsibilities. If asked why they do this
they would reply that they were doing it for their family.

Our kids are sleeping when we leave home. They are sleeping when we come
home. Twenty years later, we'll turn back, and they'll all be gone. Without
water, a ship cannot move. The ship needs water, but if the water gets into
the ship, the ship will face problems. What was once a means of living for
the ship will now become a means of destruction. Similarly we live in a time
where earning is a necessity but let not the earning enter our hearts, for
what was once a means of living will be become a means of destruction.

So take a moment and ask yourself....has water entered my ship?

Quotes of the day!!!

Following are the Concluding Quotes of the day resulted from a fruitful discussion with dear DADA !!

1) Our goal is to provide rhythm to existing energy in human being.

2) Use of rhythm to align the character.

3) Music can provide environment for energies to be in rhythm.

Way to go ahead !!

Iktara ( male) Lyrics with translation !!

Rooh ka banjara re parinda
Chhad gaya dil ka re gharonda
Chhad gaya dil ka re gharonda tod ke
Re gharonda todke gaya chhod ke

The nomad-like soul has
Left my heart like a bird
Leaves it's nest by breaking my heart

Je naina karun band band
Beh jaye boond boond
Beh jaye boond boond

When I close my eyes,
Drops start flowing

Je naina karun band band
Beh jaye boond boond

Tadpaye re
Kyun sunaye geet malhar de

It torments me
Why does it play
The songs of rain?

Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara

Your sitar has gone crazy

Itra tu basi basi padi hai sirhaane
Band darwaaja dekhe lauti hai subah
Thandi hai angeethi
Seeli seeli hain deewarein
Goonje takra ke in mein dil ki sada

You were sleeping by your pillow in pride
Morning returned when it saw your closed door
Coal has went cold
Walls have turned moist
The call of the heart echoes from them

Goonje hai re
Goonje hai re
Dil ki sada
Dil Ki Sada

Je naina karun band band
Beh jaye boond boond
Beh jaye boond boond

Je naina karun band band
Beh jaye boond boond

Tadpaye re
Kyun sunaye geet malhar de

Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara
Ve malang tera iktara

पुलंचे एक प्रेरणादायी पत्र

सगळ्यांनीच वाचव असं हे पत्र आहे. पुलंचे एक प्रेरणादायी पत्र पु लंच्या पहिल्या स्मृतिदिनाच्या दिवशी लोकसत्तेने एक लेख प्रकाशित केले होते. ज्यामध्ये पु.ल. आणि सुनीताबाई यांच्या या देण्याच्या आनंदाचं अतिशय निर्मळ विवरण स्वत: पु लंनी एका पत्रातून केलेलं आहे. या पत्रात पु लं सगळ्या आयुष्याचं सार सांगून जातात. आपण जगायला का आलो इथपासून ते आयुष्याचा सर्वोत्कष्ट बिंदू इथवर ते सारं सांगतात.या पत्राचं निमित्त ही तसं वेगळं आहे. पुलंचे नातेवाईक, चंदू ठाकूर हे लष्करात – हवाई दलात होते. त्यांच्या जवळच्या मित्राचं विमान अपघातात निधन झालेलं होतं. अशा प्रसंगी आयुष्याबद्दलच निराशा वाटून त्यांनी पुलंना एक पत्र लिहिलं. त्याचंच हे उत्तर.

१० जुलै १९५७, -

प्रिय चंदू

रात्रीचे पावणे अकरा वाजले आहेत आणि मी रेडिओतून एक संगीतिकेचा कार्यक्रम प्रोड्यूस करून आताच घरी आलो आहे. तुझे पत्र वाचले. सुनीता सातार्‍याला बाबांकडे गेली आहे. वास्तविक पत्र तिला आहे पण तुझ्या पत्राला उत्तर लिहावेसे वाटले म्हणून उत्तर लिहायला लगेच बसलो. मला गेल्या कित्येक दिवसांत शांतपणे स्वस्थ बसायला फुरसदच मिळाली नाही. हा ऑपेराच घे. गेले आठ दिवस मी राबतो आहे. आज ९ ३० ते १० हा कार्यक्रम झाला. स्वर हवेत विरून गेले. मला फक्त थकवा उरला आहे. मी विचार केला – फक्त थकवा च उरला आहे का? वास्तविक विचार केलाही नसता. लाथ मारून वळकटी उघडली असती आणि घोरायलाही लागलो असतो. पण तुझ्या पत्राने थकलेल्या अवस्थेतही विचार करायला लावले. आणि जसजसा विचार येईल तसतसा मी लिहिणार आहे. किंवा पेन आणि कागदाच्या सहाय्याने विचार करणार आहे.

तुझ्या सर्व पत्राचा सारांश हाच आहे की हे सारे आहे तरी काय? जुन्या लोकांनीही हा प्रश्न विचारून घेतला आहे. कस्त्वम? कुत: आयात:? तू कोण आहेस? कुठून आला आहेस? पण सगळ्यात महत्वाचा प्रश्न मला वाटतं हा नाही. तू कशासाठी आला आहेस हा प्रश्न महत्वाचा आणि काण्ट पासून विनोबांपर्यंत सर्वजण त्या प्रश्नाचं उत्तर शोधत आहेत. त्या थोरांच्या मानानं आपण अल्पमतीच. पण तू कशासाठी आला आहेस? हा प्रश्न सुचण्याचं भाग्य ज्यांना ज्यांना लाभलं; ते तुझ्या पत्रामुळं तुलाही लाभलं आहे, असं मला वाटलं; ते धन्य आहेत. हा महान प्रश्न आहे. मनाच्या महान अवस्थेत हा प्रश्न सुचतो. तुझं विमान ज्याप्रमाणे जमिनीवर स्वत:चा पंखा नुसताच फिरवीत राहिलं तर त्याला अर्थ नाही त्याचप्रमाणे मन देखील जागच्या जागी नुसतं घुमत राहिलं तर त्याला किंमत नाही. जमिनीवरचे पायच सोडून एक उड्डाण घ्यावं लागतं आणि अलिप्तपणाने भूगोल पाहिल्यासारखा जीवनाचा विचार करावा लागतो. पण हा विचार करताना आपल्याला त्याचे उत्तर देण्याची ताकद आहे, अशा अहंकारानं जर विचार सुरू झाला तर उत्तर कधीच सापडत नाही. त्याला संपूर्ण निर्मम व्हावं लागतं आणि घोडे पेंड खाते ते इथेच.

तू तुझ्या पत्रात अखिल स्त्री जातीला अत्यंत हीन लेखून मोकळा झाला आहेस. बायका मूर्ख! का – तर तुला त्यांच्यात अजिबात अर्थ आढळत नाही. पण अशाच तुला मूर्ख वाटलेल्या बाईचं छोटं पोर पाहिलं आहेस न तू? त्याचं ती सर्वस्व आहे कारण त्याच्या सुखदु:खाशी तिच्या इतकं कोणी रममाण झालं नाही. आणि माणसाला काय हवं असतं ठावूक आहे? स्वत: शी एकरूप होणारं दुसरं कोणीतरी! काय भयंकर अहंकार आहे नाही? तुझ्याशी स्वत:चं ‘स्व’त्व विसरून आपलं सर्वस्व अर्पण करणारी व्यक्ती हवी आहे. पण तू असा विचार केला आहेस का? तू कुणाच्यात तुझा ‘स्व’ अर्पण करायला तयार आहेस का? निर्मम होऊ शकतोस का? नाही! तू होऊ शकत नाहीस. मी होऊ शकत नाही. होऊ शकतात फक्त स्त्रिया. ज्यांची तुला अजून ओळख पटली नाही.

तुझी आई पहा. ती आप्पांसाठी जगते. तिला वैयक्तिक महत्वाकांक्षा नाही. सुनीता स्वतंत्रपणे खूप गोष्टी करु शकली असती. तिच्यात असामान्य बुध्दीमत्ता आहे. पण तिने आपले सर्वस्व माझ्यासाठी ठेवले. माझ्याशिवाय तिला विचार नसतो. इतके आपण पुरुष समर्पणाच्या वरच्या अवस्थेला नाही जाऊन पोहोचत. दु:खे निर्माण होतात ती इथे! तू सदैव मृत्यूच्या छायेत वावरत असतोस. मी देखील ऑफिसमध्ये रोज सोनापुरावरून जातो. अनेकांची अंतिमयात्रा मला दिसते. विचार येतो सारा अट्टाहास यासाठीच का करायचा? लिहायचं – नाटकं लिहायची –विनोदी साहित्य लिहायचं-गायचं – गाणी करायची – कशासाठी? शेवट तर ठरलेलाच आहे. पण हे सारे विचार कुठून उत्पन्न होतात. त्याची गंगोत्री कोणती? त्याची गंगोत्री आपल्या अहंकारात आहे. मी आहे तर जग आहे. किंबहुना सारं मला आवडेल असं असलं तरच त्या अस्तित्वाला किंमत आहे. या विचारातून नक्की काही संभवत असेल तर दु:ख! निराशा!. तुला असल्या निराशेने घेरले आहे.

तुला वाटतं मी फ्लाईंग का करावं? चंदू – कारकुनांनी तरी मानेचा काटा मोडेपर्यंत का झिजावं? भंग्यांनी संडास साफ का करावे? स्त्रियांनी बाळंतपणाच्या यातना का भोगाव्या? इतकंच काय गाणाऱ्यांनी का गावं? चित्रकारांनी चित्रं का काढावी? जगात कुणी कुणाला दु:ख का द्यावं या प्रश्नाइतकाच जगात कुणी कुणाला आनंद तरी का द्यावा हा प्रश्न विचारता येण्यासारखा आहे. शहाण्यांनी या प्रश्नाच्या मागे लागू नये. कारण हे सारं काय आहे कशासाठी आहे याचं उत्तर कुणालाही सापडलं नाही. हे आहे हे असं आहे. यात आपल्याला होऊन अर्थ निर्माण करायचा आहे. नाही तरी फूल म्हणजे काय असतं? काही स्त्रीकेसर काही पुंकेसर एक मऊमऊ तुकड्यांचा पुंजका एवढंच ना? पण आपण त्याला अर्थ दिला. कुणी ते प्रेयसीला दिलं. कुणी देवाला दिलं. कुणी स्वत:च्या कोटाला लावलं आणि फुलाला अर्थ आणला. जीवनालाही असाच अर्थ आणावा लागतो. आणि तो अर्थ काहीतरी घेण्यात नसून काहीतरी देण्यात असतो. जीवनाला आपण काहीतरी द्यावे लागते. अगदी निरपेक्ष बुध्दीने द्यावे लागते. आणि मग जीवनाला अर्थ येतो.

हवेत विरणाऱ्या अल्पजीवी स्वरांची संगीतिका आज नदीत दीपदान करतात तशी मी सोडली. कुणाला आवडेल कुणाला नावडेल. कुणी माना डोलावतील कुणी नाकं मुरडतील. मला त्याचं दु:ख वा आनंद होता कामा नये. दु:ख झाले पाहिजे ते देताना झालेल्या चुकांचे, अपूर्णत्वाच्या जाणीवेचे. आनंद झाला पाहिजे ते करताना झालेल्या तन्मयतेचा! बस्स. एवढेच करण्यासाठी आपण इथे आलो आहे. तुकोबा म्हणतात याचिसाठी केला होता अट्टाहास, शेवटचा दीस गोड व्हावा. मी म्हणतो रोजचा दीस गोड व्हावा हा अट्टाहास हवा. कारण रोजच्यातला कोणता दिवस शेवटचा आहे हे कधी कुणाला आधी कळलं आहे? आईला पोरापासून काही घेण्याचा आनंद कुठे असतो? पोराला जन्मल्यापासून ती देत येते. तू कधी वासरू पीत असताना गाईचे समाधानी ध्यान पाहिले आहेस का?

जीवनाचा मळा आपण शिंपावा. उगवलं तर उगवलं मग कुठल्याही क्षत्रात तू ऐस. वैमानिक ऐस अगर हमाल ऐस. बोजा टाकायचाच आहे. तो आनंदाने टाकावा. वैतागाच्या ठिणग्या लगेच पायाखाली विझवाव्या. वैताग कंटाळा मलाही येतो. क्षुद्रपणा दिसतो. स्वार्थ दिसतो. पण तसा आपल्यातही कुणाला आढळणार नाही ना याची चिंता असावी. म्हणजे मग जगण्याला धार येते. मनाचा आम्ल झडतो. तू हे फिलॉसॉफर वाचण्यापेक्षा ललित लेखक वाच. डोस्टोवस्की – गोर्की – डिकन्स – शेक्सपियर वाच. जीवनाला रंग देणारी माणसे ही. तत्वद्न्यांचं आणि माझं कधीच सूत जमलं नाही. शून्याला भागत बसणारी मंडळी करायची आहेत काय? त्यापे्क्षा तुझ्या दारासमोर फुलबाग करायला लाग! जीवनाचा आनंद अत्तराच्या कुपीतले झाकण उघडल्यासारखा दरवळायला लागेल आणि ऐसा मझा येईल!

लग्न जरूर कर पण गरिबाच्या रसिक सालस पोरीशी कर. तिला चित्रकला येत असावी. तिला ते नाहीतर संगीत यावं. पण केवळ दिखाऊ ऍकम्प्लिशमेंट्स नव्हेत हं. अगदी खऱ्या तिला आपल्या कलांची जोपासना करता येईल अशा स्वास्थ्यात ठेव. ती तुला जीवनाचं नवं दर्शन घडवील आणि चंदोबा ही शक्ती फक्त स्त्रीत असते. परमेश्वराची ही अगाध कृती आहे. साऱ्या जिवीताची जी प्रेरणा आहे, ती स्वत:ही हे पुष्कळदा विसरते आणि वेड्यासारखे वागते. हे दुर्दैव आहे. तुझे सोबती अचानक गेले आणि तुला दु:ख झाले. साहजिक आहे. अंतर्मुख होणंही साहजिक आहे. तू म्हणतोस की their deaths were not justified. My dear boy, whose deaths are justifiable?

माझा एक भाऊ औषधांच्या अभावी वयाच्या अकराव्या वर्षी वारला. माझे वडील अत्यंत निर्व्यसनी होते, निष्पाप होते, प्रामाणिक होते. ते पन्नाशीच्या आधी हृदयविकाराने वारले. परवा मुंबईत गोळीबारात माणसं मेली. आणि हिरोशिमा? त्याबद्दल लिहायला हवं का? ज्या दिवशी जन्माला येणं जस्ट्फाइबल होईल त्या दिवशी आपण मरणाचं जस्टिफिकेशन शोधत बसू. पण आज हाती आलेल्या क्षणाचं सोनं करायचं आहे. जीवनाच्या त्या क्षणांची मजा हीच की ते दुसऱ्याला दिले तर त्या जीवनाचं सोनं होतं नाहीतर शुध्द माती. आपलं जीवन मातीमोल वाटायचं सुध्दा एकच कारण की मला दुसऱ्याच्या जीवनात सुख कसं देता येईल याचा विचार अस्वस्थ करीत नाही. आणि तो ज्यांना अस्वस्थ करतो ते भाग्यवान जीवनाला अर्थ आणतात. तुझं पत्र मी सुनीताला पाठवीन. तिचं उत्तर तुला येईलच. १२ वाजत आले. आता थांबतो.

कळावे,

भाई

Salute to the Master!!

I had toughest ever time of my life till date on 2nd April 2011.
From when I understand cricket and watching it, the one name is now synonymous to the game. Not just it but that name has given the cricket its real glory in India (if you are to believe me). Sachin Ramesh Tendulkar. Often also called as master blaster, little master and many abbreviations. Playing in his sixth world cup probably( not necessarily) his last WC and the one wish over one billion Indians carried was to see that Golden Silver trophy in his hand. I was proudly one of them. And master got out on 18 in that Final encounter against SL !! We are so used to depend on him that the worlds strongest batting line up following him was not enough to ensure us initially that we are still in the game. That was a real test of nerves for a devotee of master like me. I never found myself so much disappointed and nervous anytime before that in my life. I have always prepared, motivated not only myself but even few friends of mine in toughest phases of life. But this time I was not being able to ride on. Somewhere my faith is shaken. How can destiny be so cruel?? A man giving 100% all the time for last 21 years still need to wait?? Will he again go back empty handed?? Nowhere I was ready to accept it. Went outside in some lonely place, switched off mobile for half an hour and tried to find different reasons to accept the fact. But no way. Finally convinced myself that nothing is scripted in life. Every time you will have to fight and whatever sincerer your attempts may be don't take things for granted. No one is watching you. Every time you need to earn it by your own. And went back with a thought that will witness whatever the destiny will be.
What happened next is history. We not only won but won it convincingly. Dhoni leading from front in the company of Gambhir made sure that 21 years of patience will pay to the legend.
Yuvraj broken down on the grounds and hugged Sachin like a kid. He and many team members dedicated this vectory to the genius batsman. They also have taken him on their shoulders for a victory lap around the ground. Somewhere my belief in destiny ignited again, with a lesson that nothing should really taken for granted.
Oh master you deserved it. The commitment, the honesty, the integrity and all those words often used in motivational speeches but seldom found in real manner, are associated with you. People call you God and there is a reason to say so.Recently I read somewhere, History over the time becomes interpretation,and then mythology. And then it becomes sacred where facts are no longer relevant. You already don't require any shielding from facts and you will likely be termed as a real god after 1000 of years.
I don't know what are your plans ahead but will always love to watch you playing as long as you play. The only worry is, for last 21 years we are always scared of every ball you face. Still it remains an unacceptable fact that you can also get out. The millions TV sets still gets switched off when you go back to pavilion. But even after this every strike of ball coming out of your bat makes feel world is a very sacred place.
Take a bow master!!!

NE i.e. North East

I don't think was ever much excited about flying into the plane. But the people around me were quit successful to make me feel little special about my first flying experience.
On 28th of March 2011 I had flight from Mumbai to Guwahati via Delhi. The flight was at 7:15 am so I preferred to make a stay at my dear friend Sagar Asrani's home in Malad (W). The three day business tour started on Monday morning. I was quick enough to reach the airport quit before time but has shown the glimpse of the basic characters when forgot both the mobiles at the security check. Thank god remembered it at the time of boarding. :)
The Go Air flight was good((saying this in spite of knowing any benchmark of the industry ). I mean the experience of a low-cost airways was delightful albeit the sitting was quit congested one. The absolute formal structure of an Airlines is fun to watch. The announcements made, the safety instructions and demonstrations everything is absolutely formal and scripted. And the take off.....takes you off...:)
Whenever the flight used to vibrate I could always remember a dialogue from movie London Dreams by Salman Khan, " wah re India, jamin mein to khadde, hawan mein bhi khadde hi khadde" ha ha ha !! I like the way he delivers this dialogue.
The flight was right on time to reach Guwahati and I was at the north east part of India at 2:15 pm. Well even the person was present right time, who was about to receive me.
Guwahati was certainly not amongst the best cities I visited but it was quit a large one. I would be happy to see it quit better organised. I found it bit shabby and congested. But the city was full of beautiful faces I must say. The whether gets most the credit for it, whatever but has full eye satisfaction for bachelors. :)
The hotel booked for me was quit average one but was amidst the city. It took an hour and half to reach there from airport located about 25 kms far from city. The Assami food was not very exciting indeed. It happens very rarely that some special food doesn't excite me much.
The second half of the day went visiting the distributors and to listen the same old cry of wine industry. Thanks to Diganta, my ASM for region carrying a Hyndai Verna to make at least traveling comfortable. Diganta is from quit well to do family. He owns few acres of tea farm and has some family business of student counselling looked after his wife. He is proud of being wealthy indeed. He was looking quit delighted to pretend this in front of his boss. I never mind.
In the evening I just had a walk around to find some local specialties. Vidhi has suggested to find some local food and anyhow I would love to be. But could hardly found two fruits and later realised that was not much new about both of them. One was lemon, which is longer and greener in colour there. And another one called 'bell' which I found even at my home town but couldn't recognised it properly. Nevertheless it was a good evening walk.
Next day early morning ( for me) around 8 we left for Shilong. Shilong was beautiful. It could remind me my visit to Shimla. The cool weather, long palm trees, hills...superb. As soon as I got out of the car it was very delightful atmosphere. The chola-bhatura I had on my way added to the experience.
Wel two-three hours of work. Some formal tai-tai and we left back for Guwahati. While our way back we preferred to stop at a place, where a garden was developed on the lake side. The garden was also surrounded by huge palm trees. It was very delightful experience. The place had very few people and a very clear water and fantastic weather. I was amazed for my best view of the visit. Ha !!
Well next day morning we went to a famous temple in Guwahati, called Kamakyha Temple. There is a story for the temple but difficult for me to narrate it here. The temple was situated on a hill and had huge crowd. Normal darshan would have taken several hours, a special pass would less than that and an even spl pass of rs 500/- each hardly one hour. There is nothing free people, its after all business. So rs 500/- for us with rs 250/- for a special pooja has taken us to directly near the actual idols in an hour. And as usual it was delightful to bow before goddess.
Had to catch the evening flight thereafter thus rushed back to hotel. Checked out, went for a government managed shop to buy a special Assami silk saadi for mother. I am sure for one thing now, what excites most to women about sari is, how much is it costs?? And specially for a mother when her son buys it, I mean a good price makes her feel overwhelmed indeed. So a rs 3500/- sari and few different verities of tea was the only extra luggage I was carrying back home. The flight took of right time and flying over Patana, to Delhi and then from there flying over rajasthan ( I think, donn remember exactly) back to AMACHI MUMBAI !!